අපේක්ෂාව

මග බලා සිටියමුත්
දකින තෙක් ඔ‍බේ රුව
මිරිඟුවක් පසු පසම
හඹා යන බව දනිමි

ආදරයේ මුතු වැස්ස
අනෝරාවක්ව ගොස්
දෙගොඩතලා ඉතිරීම
හීනයක් බව දැනිණි

මහනෙල් සුවඳ

යථාර්තය

හැමෝම
සතුටින් තියන්න
උන්ගේ කඳුළු බීපු
මං

මදය හූරාගෙන
විසි කරපු
මුරුංගා පොත්තක් වගේ
දැන්

වෑයම

සිඳී ගිය
තටු සඟළ
පියාඹන්ට
නොහැකිව

කඩියෙක්ට
ගොදුරක්ව
පණ අදින
මෙරුවෙක්

මන්නාරම් අසිරිය

සොඳුරු පෙම

සඳට මං පෙම් බැන්ඳට
හිරු තරහා වුනේ නැහැ
තරු එළියට ලොබ වුනත්
අයිති කර ගත්තේ නැහැ

රිදීවන් රේඛාව අහස් කුස සිම්ඹාට
මේඝ දූතයන් ඇවිත් ගෝරනාඩු කෙරුවාට
කළුවර දෙනෙත් හිමි නිශා කුමරී ළඟට
දිව ගිහින් හිමි සඳුනි ඔබේ රැස් දුන්නාට

සඳ එළිය රෑ පුරා විහිදුවා හතිලන්න
අඳුර ඇති හැම තැනම අලු කරවාලන්න
සොමි ගුණය උතුරුවා හදවත් සනසන්න
ඔබ උතුම් හිමිය මගේ සදා ළංවී සිටින

මන්නාරම් වෙරළ

පරාජය

මං උත්සාහයෙන්
සිතුවමක් ඇන්දාම
ඔයා ඒක බොඳ කළා

මං ආයාසයෙන්
කවියක් ලියද්දී
ඔයා ඒ පද විකෘති කළා

මං ආදරය කරන්න පටන් ගද්දි
ඔයා මට අවසාන තිත තිබ්බා

දැන් මට ඉතිරි බොඳ වෙච්ච
අතීත සේයාරුවක් විතරමයි

පෙම් - බෝ පත්

ඉඳහිට හමන
මන්ද මාරුතයෙන්
අපේ පෙම් පිටු
පෙරළී පෙරළී
මට ඔච්චම් කරයි

අ‍තොරක් නැතිව
සර සර ගාමින්
සැලෙන බෝ පත්
දිවියේ අරුත
පසක් කරයි

ථූපාරාමය

ආයාචනය

කාන්තිමත් සඳ මඩල
ඔබ ඔතැනම ඉන්න
කපනතුරු පමණක්
මම මේ පුහුල

සඟවා ගන්න
උඹේ ඔය සඳ කිරණ
කැපූ පසු පුහුල
කැමති නම් ආපසු එන්න
මා පුහුල් හොරා වග
කාටවත් නොකියන්න

බැල්ම

හද අරක් ගත්
බහිරවයෙක්
යන්නෙම නැති හැඩයි
පිදේනි දෙන තෙක්ම

අනේ බහිරවය
උඹ දැන් නටබුන්ය
හැර දමා යන්න
රකින්නට නම්
නිධානයක් නැත

අවසරයි

නිල් ගගන සුදු සේලේ
මත වෙළී පාවෙන්න
බැඳි පෙම් හුය ලිහා
නොතැවෙන්න මේ දුකින්

ඔබ ගන්න ඔබේ සිහින
මට දෙන්න අතීතය
පාට තැවරූ දේදුන්න
මට අයිති නැතිද දැන්

නෙතට ඉණු කඳුළු ගඟ
ආපසු හරවා ගන්න
අවසරයි අවසරයි ඔබට
මිදී යන්නට මගෙන්

හැඟුම්

හිරු ගියත් අවරටම
සඳ නැගෙයි එළිය දී

නුඹ ගියත් දුර ඈත
ඔබේ සිහින මටම දී

සිතුම්

එළිය ඇති
හැම මොහොතකම
අඳුරේ
ගුලි වෙන්න
හීන දකින
අතීතය

සුසුමක්

හැරී බැලි මුත්
යළි යළිත්
වෙරළේ තැබු
බර අඩි මගේ
ගසා ගෙන ගොස්
යෝධ රැළවිත්
සලකුණක්වත්
ඉතිරි නොකොටම

අතීතය

සීතල ඇවිත්
අනිනවා
සැරෙන් සැරේ
අතීත සිතුවිල්ලට
හිරි වැටෙන්න
මුළු හිතම

දිනිතිය

රාත්‍රිය
සඳරැස් සේලයෙන් සැරසී
පිනිබර වන මල් සුවඳ
ගත තවරා
තාරකා මාලා
ගෙල පළදා
සුරඟනකගේ වෙසින්
මා සිත් වෙළාගත්
රුවැත්තිය ඇයයි

අසම්මත පෙම

අමාවක රැය
සඳ නිදන කල
උයන්පල්ලා
හාද කොට ගෙන
අසම්මත මල්
නෙළා ගන්නට
වැටත් බිඳගෙන
වෙර යොදා ගෙන
ගියේ මන් දැයි
කියන් මට සකි

මිලින හද විල

නුඹ ගෙනා වසන්තය
හදවත් විලෙහි සරුවට
පිපුණා සෙනෙහස් මල්
දෝර ගලමින් ආදරය

හදෙහි තෙතමනයක් නැති වග
දැන ගත්තා මං සැනින්
හද විලෙහි පිපි ආදර මල්
තලා පොඩිකර පලා ගිය විට

ආදර හැඟීම...........

ඔයා විසි කරප
කදුළු කැටේට 
මගේ ඔළුව
හත් කඩකට පැලුණා