ආලෝකය සොයා

මතකයන්

හැරී බැලුමුත්
යළි යළිත්
වෙරළේ තැබු
බර අඩි මගේ
ගසාගෙන ගොස්
යෝධ රැළවිත්
සලකුණක්වත්
ඉතිරි නොකොටම

නිශා කුමරියගේ සෙනෙහස

අන්ධකාරය

විඳීම

සෙමින් සෙමින්
හද කිති කවමින්

ටික ටික
මා හද කොනිත්තමින්

සැරෙන් සැරේ ඇන
උල් කටුවෙන්

කෑලි කපන
හද අතීත මන්දිර

සුන්දරත්වය

ආදරයේ වෙනස

ගැඹුරු ගං දිය
පත්ල සිඹ ගත්
ඔරු කඳකි
ඔහු පිදු
ආදරේ

 අඳුර රජයන
පාළු කුටියකි
හැරදමා ගිය
ආදරේ

වැරදීමක්

ඔහු
ආදරය කරන්න
පටන් අරං
හදවතේ
ගැඹුරුම තැනින්
මට නෙමේ
මගේ විෂයට

සුසුම්

සට සට ගා
වහලෙන්
ඇද වැටෙන
වැහි බිඳු වගේ
සොවින් බර වූ
දෙනෙතින්
කඩා වැටෙන
කඳුළු

ඉරණම

තනිකම දැනේ
වෙනදාටත් වැඩියෙන්
හදවත ගැහේ
රිද්මය දෙපලු කරං

දරා ගැනීම

අහිමි පෙම

කාලය ඇවිත්
ඔබ මා හට අහිමි කළත්

දෝර ගලයි සෙනෙහස
හද විවිර කරන්

නොසිතූ කෙනෙකු හා
දීගෙක යන්න ගියත්

තරහක් නැහැ ප්‍රියේ සත්තයි
මම පතමි පැතුම්

අපේක්ෂාව

මග බලා සිටියමුත්
දකින තෙක් ඔ‍බේ රුව
මිරිඟුවක් පසු පසම
හඹා යන බව දනිමි

ආදරයේ මුතු වැස්ස
අනෝරාවක්ව ගොස්
දෙගොඩතලා ඉතිරීම
හීනයක් බව දැනිණි

මහනෙල් සුවඳ

යථාර්තය

හැමෝම
සතුටින් තියන්න
උන්ගේ කඳුළු බීපු
මං

මදය හූරාගෙන
විසි කරපු
මුරුංගා පොත්තක් වගේ
දැන්

වෑයම

සිඳී ගිය
තටු සඟළ
පියාඹන්ට
නොහැකිව

කඩියෙක්ට
ගොදුරක්ව
පණ අදින
මෙරුවෙක්

මන්නාරම් අසිරිය

සොඳුරු පෙම

සඳට මං පෙම් බැන්ඳට
හිරු තරහා වුනේ නැහැ
තරු එළියට ලොබ වුනත්
අයිති කර ගත්තේ නැහැ

රිදීවන් රේඛාව අහස් කුස සිම්ඹාට
මේඝ දූතයන් ඇවිත් ගෝරනාඩු කෙරුවාට
කළුවර දෙනෙත් හිමි නිශා කුමරී ළඟට
දිව ගිහින් හිමි සඳුනි ඔබේ රැස් දුන්නාට

සඳ එළිය රෑ පුරා විහිදුවා හතිලන්න
අඳුර ඇති හැම තැනම අලු කරවාලන්න
සොමි ගුණය උතුරුවා හදවත් සනසන්න
ඔබ උතුම් හිමිය මගේ සදා ළංවී සිටින

මන්නාරම් වෙරළ

පරාජය

මං උත්සාහයෙන්
සිතුවමක් ඇන්දාම
ඔයා ඒක බොඳ කළා

මං ආයාසයෙන්
කවියක් ලියද්දී
ඔයා ඒ පද විකෘති කළා

මං ආදරය කරන්න පටන් ගද්දි
ඔයා මට අවසාන තිත තිබ්බා

දැන් මට ඉතිරි බොඳ වෙච්ච
අතීත සේයාරුවක් විතරමයි

පෙම් - බෝ පත්

ඉඳහිට හමන
මන්ද මාරුතයෙන්
අපේ පෙම් පිටු
පෙරළී පෙරළී
මට ඔච්චම් කරයි

අ‍තොරක් නැතිව
සර සර ගාමින්
සැලෙන බෝ පත්
දිවියේ අරුත
පසක් කරයි

ථූපාරාමය

ආයාචනය

කාන්තිමත් සඳ මඩල
ඔබ ඔතැනම ඉන්න
කපනතුරු පමණක්
මම මේ පුහුල

සඟවා ගන්න
උඹේ ඔය සඳ කිරණ
කැපූ පසු පුහුල
කැමති නම් ආපසු එන්න
මා පුහුල් හොරා වග
කාටවත් නොකියන්න

බැල්ම

හද අරක් ගත්
බහිරවයෙක්
යන්නෙම නැති හැඩයි
පිදේනි දෙන තෙක්ම

අනේ බහිරවය
උඹ දැන් නටබුන්ය
හැර දමා යන්න
රකින්නට නම්
නිධානයක් නැත

අවසරයි

නිල් ගගන සුදු සේලේ
මත වෙළී පාවෙන්න
බැඳි පෙම් හුය ලිහා
නොතැවෙන්න මේ දුකින්

ඔබ ගන්න ඔබේ සිහින
මට දෙන්න අතීතය
පාට තැවරූ දේදුන්න
මට අයිති නැතිද දැන්

නෙතට ඉණු කඳුළු ගඟ
ආපසු හරවා ගන්න
අවසරයි අවසරයි ඔබට
මිදී යන්නට මගෙන්

හැඟුම්

හිරු ගියත් අවරටම
සඳ නැගෙයි එළිය දී

නුඹ ගියත් දුර ඈත
ඔබේ සිහින මටම දී

සිතුම්

එළිය ඇති
හැම මොහොතකම
අඳුරේ
ගුලි වෙන්න
හීන දකින
අතීතය

සුසුමක්

හැරී බැලි මුත්
යළි යළිත්
වෙරළේ තැබු
බර අඩි මගේ
ගසා ගෙන ගොස්
යෝධ රැළවිත්
සලකුණක්වත්
ඉතිරි නොකොටම

අතීතය

සීතල ඇවිත්
අනිනවා
සැරෙන් සැරේ
අතීත සිතුවිල්ලට
හිරි වැටෙන්න
මුළු හිතම

දිනිතිය

රාත්‍රිය
සඳරැස් සේලයෙන් සැරසී
පිනිබර වන මල් සුවඳ
ගත තවරා
තාරකා මාලා
ගෙල පළදා
සුරඟනකගේ වෙසින්
මා සිත් වෙළාගත්
රුවැත්තිය ඇයයි

අසම්මත පෙම

අමාවක රැය
සඳ නිදන කල
උයන්පල්ලා
හාද කොට ගෙන
අසම්මත මල්
නෙළා ගන්නට
වැටත් බිඳගෙන
වෙර යොදා ගෙන
ගියේ මන් දැයි
කියන් මට සකි

මිලින හද විල

නුඹ ගෙනා වසන්තය
හදවත් විලෙහි සරුවට
පිපුණා සෙනෙහස් මල්
දෝර ගලමින් ආදරය

හදෙහි තෙතමනයක් නැති වග
දැන ගත්තා මං සැනින්
හද විලෙහි පිපි ආදර මල්
තලා පොඩිකර පලා ගිය විට

ආදර හැඟීම...........

ඔයා විසි කරප
කදුළු කැටේට 
මගේ ඔළුව
හත් කඩකට පැලුණා

ආවර්ජනය........

හිමින් හිමින් වැස්ස වැටෙද්දි සැණින් අතීතයට දිව ගියා හිත....

මාව ඒ සුන්දරත්වයට ආයෙමත් ඇබ්බැහි වුණා ....

වැස්ස කියන්නේ පුංචි කාලයේදී කෙතරම් සුන්දර අවස්ථාවක්ද...

වැහි බිඳු වැටෙන්න පටන් ගන්න කොටම 

පරණ පොත්වල කොළ බරස් ගගා ඉරාගෙන'විත් තරඟයට කඩදාසි බෝට්ටු හදපු කාලය මතක් වුණා

අක්කලා දෙන්නයි අයියගෙයි සෙනෙහෙට මැදි වෙලා හැදිව්ව මට ඒ අතීතය නම් හරිම සුන්දරයි...

ඒ සුන්දර අතීතයේ අපි අතරමංවෙලා අසරණ වෙලා දැන්....

ආයේ ඒ කාලය කොහොම ලබන්නද

තරඟයට කවි ගීත කියපු

හැංඟිමුත්තං කරපු.....

අනේ ඇත්තටම කොච්චර සුන්දරද ඒ අතීතය....

තාත්තාගේ උකුලට වෙලා රජ කාලේ කතන්දර අහපු...

අම්මාගේ අතින් අනපු රස බත් පිඩවල් කාපූ...

ඒ ළමා විය කෙතරම් සුන්දරද...

මං දැන් නිදහස් ...........

හිතට දැනෙන සහනය
කියන්නේ කොහොමද
හැබෑටම...

සියලු බන්ධනයන්ගෙන්
මං දැන් නිදහස්

ඇත්තම කිව්වොත්
සදාකාලිකවම
මට ඒ නිදහස උරුමයි

ඉහළ අහසේ
නිදහසේ සැරිසරණ
කිරිල්ලියක් මං දැන්.............