සෙමින් සෙමින්
හද කිති කවමින්
ටික ටික
මා හද කොනිත්තමින්
සැරෙන් සැරේ ඇන
උල් කටුවෙන්
කෑලි කපන
හද අතීත මන්දිර
ගැඹුරු ගං දිය
පත්ල සිඹ ගත්
ඔරු කඳකි
ඔහු පිදු
ආදරේ
අඳුර රජයන
පාළු කුටියකි
හැරදමා ගිය
ආදරේ
ඔහු
ආදරය කරන්න
පටන් අරං
හදවතේ
ගැඹුරුම තැනින්
මට නෙමේ
මගේ විෂයට
සට සට ගා
වහලෙන්
ඇද වැටෙන
වැහි බිඳු වගේ
සොවින් බර වූ
දෙනෙතින්
කඩා වැටෙන
කඳුළු
තනිකම දැනේ
වෙනදාටත් වැඩියෙන්
හදවත ගැහේ
රිද්මය දෙපලු කරං
කාලය ඇවිත්
ඔබ මා හට අහිමි කළත්
දෝර ගලයි සෙනෙහස
හද විවිර කරන්
නොසිතූ කෙනෙකු හා
දීගෙක යන්න ගියත්
තරහක් නැහැ ප්රියේ සත්තයි
මම පතමි පැතුම්